Deze stad werd vroeger geprezen om haar schitterende ligging aan zee en om haar mooie stranden. Maar onder andere de Franse expats die ik in Kampot leer kennen zijn allemaal verhuisd uit Sihanoukville omdat de stad niet meer leefbaar is. Dat komt omdat er enorm hard gebouwd wordt in de stad, voornamelijk door Chinese investeerders die er een tweede gokparadijs zoals Macao van willen maken. Ik vermoed dat de Cambodiaanse regering de buitenlandse dollars en yuans hard nodig heeft en dus de stad in de uitverkoop heeft gezet. Bovendien ligt Sihanoukville strategisch gezien erg interessant voor China - vlakbij de Zuid-Chinese Zee - dus de Chinezen zijn heel happig om de boel in te palmen.
Van zodra we Sihanoukville met de bus bereiken doemen er inderdaad tientallen half afgewerkte wolkenkrabbers op. Er zijn overal omleidingen, een enorme verkeerschaos en onbeschrijfelijk veel stof. De bus waarin ik zit doet er ongeveer een uur over om de haven te bereiken van waar ik de boot naar het eiland Samloem moet nemen. Maar de chauffeur stopt niet aan de pier, want door de wegenwerken is deze onbereikbaar. Hij roept "Get out here and walk 200 metres to the pier", tot verbijstering van de morrelende passagiers in de bus. De chaos wordt groter als blijkt dat we maar vijf minuten hebben om - in een loden hitte van 38 graden, tussen honderden reizigers en gillende taxichauffeurs - over de opengebroken straat en tussen het puin door - eindelijk de pier te bereiken. Daar blijkt dat er niet één maar een viertal verschillende rederijen naar de eilanden varen. Het duurt een kwartier voor ik weet bij welke rederij mijn ticket hoort, want dat staat er (lekker handig) niet op vermeld. Bovendien blijken de namen allemaal erg op mekaar te lijken: Cambodia Island Speed Ferry, Speed Ferry Cambodia en Island Speed Boat Cambodia ... da's toch evident? Dan blijkt mijn boot (Cambodia Island Speed Ferry !) gelukkig een niet nader genoemde vertraging te hebben. In tegenstelling tot elders in Cambodia is niemand van de locals hier vriendelijk en word je bij elke vraag die je stelt afgesnauwd.
Bij aankomst op het eiland moet ik overstappen in een kleinere boot, word ik met 3 andere rugzaktoeristen gedumpt op een pier en een half uur later opgepikt door het bootje van het Mad Monkey Hostel, waar ik enkele nachten zal verblijven.
In dat bootje maak ik kennis met een Braziliaan uit Wuhan in China. Ja, je leest het goed en het staat er juist: Wuhan van het Coronavirus :-)!
Hij is de stad ontvlucht net voor de uitbraak van het virus en kan nu niet meer terug dus reist noodgedwongen wat rond in ZO-Azië. Althans dat is zijn uitleg. Tijdens ons verblijf in het hostel blijkt het toch een heel speciaal type te zijn maar uit respect voor zijn privacy zal ik daarover geen verdere details verstrekken ...
Het Mad Monkey hostel ligt helemaal geïsoleerd in een prachtige baai van het eiland, met een eigen pier waar veel, voornamelijk jonge, backpackers een paar dagen komen feesten.
Natuurlijk maak ik er ook een fijn feestje van, maar voor mij is het toch wat vreemd om, na wekenlang in de jungle of in homestays tussen Khmers te verblijven, opeens in een soort van Tempation Island-achtige setting terecht te komen.
Als ik terugkeer naar Sihanoukville slaat het lot opnieuw toe... Om in de boot te stappen moet ik door het ondiepe zeewater waden. Ik hou geen rekening met een paar onvoorziene golfjes en de gsm in mijn broekzak wordt nat. Tien minuten later ontdek ik dat hij het begeven heeft... Gelukkig zal ik die dag een vlucht naar Siem Reap nemen dus kan ik via de wifi op het plaatselijke luchthaventje met mijn laptop inchecken en op de goeie ouderwetse manier mijn transport e.d. regelen. Ook een dag later blijkt mijn gsm volledig de geest te hebben gegeven, en ben ik dus ook een pak leuke foto's kwijt.
Achteraf beschouwd ben ik eigenlijk niet zo blij dat ik de eilanden van Cambodia heb bezocht. Ik voelde mij niet zo goed thuis tussen de feestende backpackers, heb er een kapotte gsm aan overgehouden en heb mij enorm geërgerd aan de chaos om op het eiland te geraken en ervan terug te keren.
Als ik aankom in Siem Reap, voelt het een beetje als thuiskomen. Het is intussen de derde keer dat ik deze stad aandoe. Ik ga een (relatief) goedkope smartphone kopen in één van de vele honderden telefoonwinkels die de stad rijk is en na een half dagje gedoe met simkaarten en wachtwoorden zijn de plooien alweer gladgestreken en kan ik me opmaken om de tempels te gaan bezoeken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten