🔥🔥 This fire is out of control!

Je weet het meestal snel als er een bosbrand in de buurt woedt. Vaak begint het met een subtiele brandgeur die voor heel even waarneembaar is, ofwel met een telefoontje van iemand uit de buurt. Dan gaan bij Ben meteen de alarmbellen af, zeker in deze extreem droge tijd van het jaar.

Ben laat zijn drone opstijgen tot ongeveer 500 à 800m hoogte. Van daar uit kan hij met de camera in het rond kijken en meteen de locatie en omvang van de brand inschatten.

Dan springt hij meteen in zijn pickup of op de bromfiets (als er geen weg naar de brandhaard is) om ter plekke te gaan en een poging te doen om de brand te stoppen.

Gisteren ontdekten we een brand op +/- 4 km ten Zuiden van het kamp. Een kwartiertje later waren we ter plekke en dit is wat we aantroffen ... 

Zelfs Ben, die hier al zovele jaren woont en werkt, had nog nooit zo'n inferno gezien. 

De branden die hier in het beschermde nationale park woeden, zijn van een ander type dan diegene waar je over hoort in Australië of Zuid-Europa. Daar staan hele bossen gedurende dagen in lichterlaaie. Wat hier gebeurt is helemaal iets anders. Er staan best wel veel bomen, maar ze staan niet zo dichtbij mekaar. Tussen de bomen groeit een soort gras (eigenlijk is dat de rijstplant) dat in dit seizoen helemaal kurkdroog is en geel kleurt. 

De brand raast dus supersnel door het droge gras en letterlijk enkele minuten nadat de brand voorbijgeraasd is kan je al door het zwartgeblakerde gebied wandelen.

Maar hoe stop je zoiets?

In het kort komt het hierop neer: niet. Je kan weinig anders doen dan de brand uit te laten razen en te hopen dat hij aan het eerstvolgende obstakel stopt. Dat is bijvoorbeeld een weg, of een omgevallen boom, of een heuvelrug die de brand de pas afsnijdt.

Maar er is nog een manier: zelf een zogenaamd "backfire" aansteken, enerzijds om de brand te stoppen, en anderzijds om voor jezelf een veilige perimeter te creëren. 

Dus: vreemd genoeg beginnen we meteen, langs de grens van het brandbare gebied, zélf vuur te maken. Hierdoor is er voor ons een lange strook van een meter of tien breed waar we kunnen "schuilen" en de hoofdbrand ons niet kan bereiken ... omdat het gebied al afgebrand is. De tactiek van de verschroeide aarde letterlijk toepassen dus ... 

Vervolgens proberen we te vermijden dat de brand overslaat naar een nieuw gebied door hem met takken of een geïmproviseerd blussysteem te lijf te gaan.

Tot slot wandelen we 's avonds en ook de ochtend nadien langs de grens van de bosbrand om de kleine vuurhaardjes te doven.

Tot mijn grote verbijstering blijkt dat de brand - wellicht - door mensen uit de buurt is aangestoken. En neen: niet door de plaatselijke dorpspyromaan of zo. Dit is een extreem arme regio van het sowieso al niet echt economisch welvarende Cambodia. De bewoners kunnen, o.a. ook door het gebrek aan kwalitatief onderwijs, enkel overleven of wat geld verdienen met wat ze rondom hen vinden. Hier betekent dat dus: bomen omhakken om het hout te verkopen, (illegaal) land innemen en ontbossen om het door te verkopen als landbouwgrond of stropen op wild om het vlees te verpatsen op de markt.

Het stichten van een bosbrand is een manier om de schuilplaatsen van wilde dieren weg te vagen, waardoor het makkelijker is om erop te jagen. De tactiek wordt ook gebruikt om alle vegetatie te verwijderen zodat enkel de bomen nog gerooid moeten worden om weer een nieuw stuk bos tot landbouwgrond om te toveren en via een parallelle zwarte markt door te verkopen.

Ben weet na al die jaren precies hoe dit allemaal in mekaar zit en hoe de bewoners te werk gaan. Daarom is één van zijn vele taken om 's avonds kleine stukken bos preventief en gecontroleerd in brand te steken zodat een eventuele kwaadaardig aangestoken brand geen slaagkans heeft om een groot gebied te kunnen verwoesten.

Helaas is dat voor deze bosbrand mislukt. In een paar uur tijd werd een gebied van 4km2 in de as gelegd... 😫

Gelukkig laten we het niet aan ons hart komen en vieren we, net als heel Cambodia en bij uitbreiding wellicht heel Azië, Chinees Nieuwjaar. Ben en Sharyn hebben vrienden uit Phnom Penh op bezoek. Ze maken enkele typische gerechten, zoals Loc Lac van rundsvlees (voor de kenners: ឡុកឡាក់), waardoor ik vol schaamte mijn vegetarisch dieet onderbreek en mijn eerste wildcard inzet ...

Gelukkig (Chinees) nieuwjaar!!

Tournée minérale zonder vlees

Vanuit Siem Reap vertrek ik met de taxi naar mijn volgende bestemming in het Noorden.

Er zijn natuurlijk tankstations en plekjes om te lunchen onderweg.

Nu we er toch langsrijden, bezoek ik de tempel Preah Khan Kampong Svay. Of tenminste: wat ervan overblijft nadat de tempels na het einde van de burgeroorlog in het begin van de jaren '90 door de bevolking werden geplunderd.

De tempel heeft dezelfde stijl als Angkor Wat, hij is zelfs vele malen groter, maar niet zo goed bewaard. Ik ben er helemaal alleen. Een toegangsticketje kost $5 maar als ik mijn klassieker "is there a discount for the people of the Kingdom of Belgium?" gebruik wordt het $2.5.

We rijden verder naar onze eindbestemming, waar ik met open armen word ontvangen bij de Davises, mijn gastgezin voor de komende weken.

Ben en Sharyn zijn twee "die hard" NGO-ers, die elk al ongeveer 25 jaar in Cambodia wonen. Ze spreken beiden vlot Khmer (spreek uit kmai) en hebben (ter bescherming van het nationaal park) de leiding over een team van een vijftiental mensen, waaronder militaire politie, enkele boswachters en last but not least Sakar (de kokkin).

Sharyn homeschoolt haar kinderen Amelie en Jarrah hier in huis, wat zoals in elk gezin wellicht, natuurlijk niet altijd van een leien dankje verloopt, dankzij de vele verleidingen zoals Facebook, Youtube, Netflix en sinds kort ook Regenwormen en Ticket to ride :-)

Ik verblijf, zolang de accomodatie niet volgeboekt is, in een van de drie prachtige huisjes en anders kampeer ik in een tentje.

Ik ben van plan om hier een paar weken te blijven en om de Davises te helpen met allerhande grote en kleine klussen, in ruil voor kost en inwoon.

Ik krijg elke dag een heerlijk ontbijt met muesli, toast van zelfgebakken brood en vers -lokaal gekweekt - fruit zoals ananas, mango en bananen voorgeschoteld. Daarnaast kookt Sakar twee maal per dag een heerlijke warme maaltijd. Het hele gezin is vegetarisch, hoogst uitzonderlijk eet Ben een keer een blik sardienen tijdens het patrouilleren. Bovendien drinken ze nooit alcohol. Dat hadden ze me allemaal op voorhand laten weten, en ik heb bewust geen kippen of 24-packs bier naar de jungle meegesleurd. Zo sla ik ineens twee vliegen in 1 klap en is mijn eigen Tournée Minérale + Dagen zonder vlees voor 2020 straks in één keer afgewerkt 😁

Wat ze me ook nog lieten weten, is dat we hier in de wilde tropische natuur leven. Er is malaria in dit gebied, dengué, scrubtyfus en nog een paar andere exotische ziekten waar geen vertaling voor bestaat. Ik mag me ook verwachten aan beten en steken van muggen, teken, mijten, bijen en moet oppassen voor miss Molly, de gibbon.

Om haar op een afstand te houden, moet ik haar van Ben mijn dominantie tonen door met deze katapult steentjes in haar richting te schieten.

Ik weet me hier elke dag goed bezig te houden: de website van de organisatie heeft dringend een update nodig, er moeten bosbranden worden geblust, ik moet de paden leren kennen en onderhouden om gasten te gidsen en er moet dag en nacht gepatrouilleerd worden in dit nationaal park. Het park is 6500 hectare groot en er wordt - ondanks een verbod - massaal gestroopt en hout gehakt. Hierover meer in een volgende blogpost.

Siem Reap, Apopo en het Esther House

Ik reis, na enkele dagen Bangkok, naar Siem Reap (spreek uit simriejp). Het is de tweede grootste stad van Cambodia en van hieruit regel ik mijn transport naar de jungle in het afgelegen Noorden. 

Er zijn enkele enorm mooie tempels en pagodes, en de stad is nog helemaal in kerstsfeer getooid. 

Apopo

Ik bezoek de organisatie Apopo, met een Belgische connectie! Apopo traint ratten om landmijnen op te sporen. De diertjes kunnen TNT-springstof ruiken die tot een meter diep in de grond verborgen zit. Op die manier kunnen mijnenvelden veel veiliger en efficiënter worden opgeruimd. Apopo is een organsatie die in 1997 werd opgericht door twee Belgen...

En natuurlijk: voetmassage, de markt (met zeer hoge hygiënische standaarden), en "Pub Street" :)

Vlakbij is ook het wereldberoemde tempelcomplex van Angkor Wat. Dat laat ik links liggen voor nu.

Dit is een adembenemende stad en dat mag je letterlijk interpreteren. Elke avond hangt er een ongelofelijke smog. De bewoners verbranden 's avonds massaal hun plastic (en ander) afval in reusachtige burnpits ...

The Esther House

Vorige week zat ik op de nachtvlucht van Helsinki naar Bangkok naast de Australische Theresa en haar zoon. We raakten aan de praat en al snel bleek dat ze toevallig ook in Siem Reap wonen.

Theresa heeft Australië zeven jaar geleden samen met haar man Stefan verruild voor een nieuw leven in Cambodia. Het koppel werkte keihard, hij in het vastgoed en zij als personal assistant van 1 van de rijkste mannen van Australië. "Think a Donald Trump kinda guy", zegt ze me. Ze vloog de wereld rond in zijn privéjet en verdiende genoeg geld om zich nooit meer financiële zorgen te moeten maken. Maar ze waren niet gelukkig.

Het koppel richt in Siem Reap een opvangcentrum voor misbruikslachtoffers op: het Esther house. Ze huisvesten er verwaarloosde en mishandelde meisjes, zorgen voor onderwijs, stabiliteit en veiligheid.

Drie jaar geleden slaat het noodlot toe en overlijdt Stefan aan een hartaanval. Theresa probeert hem nog CPR toe te dienen, maar het haalt niks uit. Ze begraaft haar man in mei 2017 in Cambodia.

Toen ik haar tijdens de vlucht vertelde over mijn plannen in Cambodia stelde ze me meteen voor om haar opvangcentrum te bezoeken. Dat is zeer uitzonderlijk want ze wil geen pottenkijkers en wil de kwetsbare bewoners beschermen. Maar: "als jij 2 maanden van je leven opoffert om in het land waar ik van hou te komen volunteeren, wil ik je ook graag de andere kant van Cambodia laten zien", zegt ze.
Ze maakt geen publiciteit voor haar project, ze heeft geen website en de financiering komt volledig uit eigen zak en uit die van mensen uit het uitgebreide en kapitaalkrachtige netwerk dat ze opbouwde tijdens haar job bij de biljonair.

Ik ben gevleid, maar voel me toch ongemakkelijk bij het aanbod, dus stel ik voor om dan ineens ook maar wat te helpen met het opknappen van klusjes zodat ik mij toch niet helemaal een nutteloze snuffelaar voel. Dat vindt ze een goed idee. Ik stel mijn vertrek naar de Davis' in het Noorden voor enkele dagen uit en ik blijf dus een paar dagen langer dan voorzien in Siem Reap. 

Theresa stelt me voor om bij een bevriende Australiër in de buurt, Trevor, te logeren. Hij runt hier het Eureka guesthouse en samen met hem plannen we om te gaan tuinieren in haar opvangcentrum. Dat gebeurt - door de hitte - best vroeg 's ochtends. Trevor en Theresa trommelen nog enkele andere Australische vrienden op en al om 7:30 's ochtends staan we in de kurkdroge en dus keiharde Cambodiaanse kleigrond te hakken om bananenplanten, limoen- en mangostruiken in de grond te stoppen.

Ik krijg een rondleiding in het centrum. Ik mag volop foto's nemen, de kinderen zitten op school (en worden liever niet herkenbaar in beeld gebracht). Het huis is brandschoon en super netjes.  

In de namiddag, na school, komen de meisjes zwemmen in het guesthouse, en dat is dikke fun voor hen!

Mijn heerlijke luxeleventje in kamers met airconditioning en zwembaden zal niet lang meer duren. Weldra vertrek ik met een chauffeur naar de Noordelijke provincie Preah Vihear waar ik dan voor enkele weken in de jungle verblijf bij de familie Davis.  

Naar Cambodia met een bijzonder plan!

Ik ben op reis in Azië, en ik heb een missie. Ik ga in Cambodia bij de familie Davis een aantal weken als vrijwilliger meedraaien in het natuurbeschermingsproject "Betreed" dat ze enkele jaren geleden hebben opgestart in de afgelegen Noordelijke provincie Preah Vihear.

Ik heb hen leren kennen via het reportageprogramma "Floortje naar het einde van de wereld" op de Nederlandse televisie. Floortje Dessing bezoekt mensen die, vanuit passie, overtuiging of simpelweg omdat ze hun hart volgen, in een uithoek van de wereld wonen. Floortje draait een paar dagen mee in hun leven om hun verhalen te horen en om te ervaren hoe het is om aan het einde van de wereld te wonen. Ze bezoekt idyllische afgelegen plekken en ontmoet mensen met bijzondere verhalen.

In één van deze afleveringen toont ze hoe de Australische Sharyn, de Amerikaan Ben en hun twee tienerdochters Amelie en Jarrah wonen en werken in de jungle van Cambodia. Je kan de reportage hier bekijken: https://www.npostart.nl/BV_101392443.

Na het bekijken van deze aflevering heb ik contact met hen opgenomen met het voorstel om enkele weken mee te draaien als vrijwilliger in hun project. Eigenlijk had ik het niet verwacht, maar dat was meteen ok voor hen. Na enkele mailtjes met mekaar te hebben uitgewisseld was er plots een plan, dat dus nu ten uitvoer wordt gebracht :)

Om dit alles te kunnen doen heb ik onbetaald verlof genomen van mijn job bij publiq. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik deze kans van hen krijg want dat is niet zo evident. Gelukkig keer ik in april al terug, maar ik heb toch met veel pijn in het hart vlak voor de kerstvakantie afscheid genomen van al mijn fijne collega's daar.


Ik laat ook mijn gezin achter in België en reis dus alleen. Dat was ook niet makkelijk, vooral toen mijn oudste zoon Oscar mij op de luchthaven niet meer wou loslaten, vlak voor ik de security screening tegemoet ging 😥. Maar goed, het is dus toch gelukt om me (letterlijk en figuurlijk) los te rukken en op dat vliegtuig te stappen.

Nu ja: helemaal alleen ben ik niet. Mijn jongste zoontje, Cesar, heeft vlak voor mijn vertrek stiekem de Afrikaanse transmigrante Sabrina in mijn handbagage verstopt. 

Ze is niet aan haar proefstuk toe als verstekeling. In 2010 reisde ze al eens met Irma en mij mee toen we op wereldreis gingen. Je kan deze avonturen nalezen op de blog die we van deze reis maakten.

Via een tussenstop in Helsinki vlieg ik naar Bangkok.

Van hieruit reis ik begin volgende week naar de stad Siem Reap in Cambodia. Daar regel ik het transport naar de afgelegen plek in de jungle waar ik de komende weken zal verblijven.

Bangkok is leven als God in Frankrijk. Het is mijn derde keer dat ik hier op bezoek ben. Ik loop het liefst binnen bij een van de vele Boeddhistische of Hindu-tempels of eet heerlijke streetfood.

Op het einde van mijn reis in maart, keer ik langs deze stad weer terug naar België...